We zijn weer terug in Nederland en kunnen terugkijken naar een week met pieken en dalen. Achteraf gezien is het niet helemaal geworden wat we ons erbij hadden voorgesteld. Het begon allemaal op zaterdag 4 juni. Eigenlijk begon het al de nacht ervoor. Die avond ging ik naar bed met een raar gevoel in mijn maag. In eerste instantie weed ik het aan de zenuwen en stress die ik altijd heb als ik op reis ga. Zelfs de diaree en het overgeven dacht ik hieraan te kunnen rijmen.\r\n\r\nZaterdag:\r\nDe reis naar Frankrijk werd voor mij een ware hel. Continue misselijk en je best moeten doen om niet over te geven en steeds moeten stoppen, omdat je het anders letterlijk in je broek doet. Simon heeft het hele eind gereden, want autorijden zat er voor mij simpelweg gewoon niet in. Eenmaal aangekomen in ons appartement voelde ik me volledig uitgeput. Het is me nog gelukt om 1 van Simon’s pannekoeken naar binnen te werken. Na in 3 etappes mijn bed op te hebben gemaakt ben ik volledig ingestort en ben ik in slaap gevallen.\r\n\r\nZondag:\r\nNa een onrustige nacht met veel toiletbezoek, uiteindelijk bleef ook de pannekoek niet binnen, heb ik de hele zondag doorgebracht op de bank, in bed en op het toilet. De geplande tocht naar de top van de Croix de Fer heb ik dus helaas aan me voorbij moeten laten gaan. Gelukkig knapte ik aan het einde van de dag weer iets op en begon ik weer te denken aan de dingen waarvoor ik hier was, 6x de Alpe d’Huez opfietsen. Er waren nog 3 dagen om in topvorm te komen en om te herstellen van deze ellende. Normaal gesproken is 3 dagen niet genoeg, maar wonderen bestaan en geluk is met de dommen dus het moest wel gaan lukken.\r\n\r\nMaandag:\r\nMaandagochtend werd ik behoorlijk opgewekt wakker en voelde me echt vele malen beter als de 2 dagen ervoor. Ik koos ervoor om de rit naar Alpe d’ Huez met 1 dag uit te stellen en de maandag te gebruiken om te herstellen. ’s Ochtends hebben we lekker in ons appartement gehangen en ’s middags zijn we naar de top van de Alp gegaan om de sfeer te proeven. Er waren vele fietsers op de Alp die zich allemaal aan het voorbereiden waren op hun moment. Hier en daar waren al wat aanmoedigingen te zien op de weg en aan de wanden van de Alp hingen al enkele spandoeken. Je kon duidelijk zien dat er hier iets groots op stapel was. Boven op de top in het Palais du Sport was het een gezellig samenkomen en waren de voorbereidingen in volle gang. We hebben hier even rondgekeken en zijn toen naar beneden gereden om boodschappen te doen en onze teamgenoten Jan en Adri te bezoeken in hun onderkomen. Het was een klein huisje waar ze samen met een collega, Anja, Jan zijn dochter, Gerrieke en haar partner, Dennis verbleven. Dit alles in een klein gehuchtje net buiten Garde en d’Ossians wat weer op de route ligt naar Alpe d’ Huez. Na ons bezoek zijn we terug gegaan naar Oz om in ons appartement te eten en daarna lekker onderuit te zakken en een film te kijken. Hierna zijn we lekker gaan slapen. Die nacht werd ik wakker en voelde dat het toch nog niet helemaal goed was en weer heb ik de nacht afwisselend doorgebracht op het toilet en in bed.\r\n\r\nDinsdag:\r\nDe volgende ochtend kom ik erachter dat al mijn gezondheidsperikelen helemaal niet te wijten zijn aan stress of oververmoeidheid, maar dat het gewoon een simpel buikgriep virus is wat me geveld heeft. Het blijkt namelijk dat Simon is wakker geworden met dezelfde symptomen als waar ik al enkele dagen mee te kampen heb. Het is dus nu ineens een stuk gezelliger op de bank en het toilet, want we wisselen mekaar om en om af en dit de hele dag lang. Fietsen naar Alpe d’Huez zit er dus niet in en aangezien er woensdag de hele dag regen voorspelt is zal ik D-day dus moeten aanvangen zonder 1 trap te hebben gedaan in het franse alpenland en niet wetende hoe mijn benen de berg zal verteren. We brengen de dag door met het kijken van films en oude documentaires over 7-voudig tourwinnaar Lance Armstrong. Verder slapen we wat en proberen met het drinken van wat water niet nog verder af te zwakken. Eten blijft toch niet binnen dus we kunnen onze magen beter rust geven.\r\n\r\nWoensdag:\r\nWoensdag voel ik me een stuk beter. Mijn eetlust is nog niet helemaal terug, maar eten blijft binnen en het rommelt een stuk minder in mijn buik. Simon daarentegen is er nog lang niet. Hij heeft nog steeds diaree en eten binnenhouden lukt hem mondjesmaat. Ik leef continue met hem mee, omdat hij nooit ziek is en nu heb ik hem aangestoken met een virus. Het weer buiten is regenachtig en grauw. s’ Ochtends maken we onze fietsen klaar, kijken we nog wat docu’s van Lance en ’s middags leveren we een tas met eten, drinken en warme kleding af bij Jan voor boven op de berg. Hier zullen Anja, Gerrieke en Dennis staan om ons de volgende dag te verzorgen (waarvoor overigens hulde). Verder doen we nog wat kleine boodschappen. ’s Avonds maken we zelf pasta, met de meegenomen pastamachine. Een maaltje wat mij altijd enorm veel energie geeft en als we dit kunnen binnenhouden hebben we toch nog een beetje glucogeen in onze spieren zitten. Aangezien we allebei onze eetlust nog niet helemaal terug hebben blijft het bij een klein bordje, maar dit is gewoon alles wat erin wil. Het risico dat straks alles weer door het riool spoelt, omdat we teveel eten, willen we niet nemen en dus besluiten we dat het zo goed is. We kijken nog wat TV en gaan dan op tijd naar bed. Normaal heb ik altijd veel moeite met inslapen voor zulke evenementen, maar wonder boven wonder slaap ik snel in. Morgen moet het gaan gebeuren. We hebben beide besloten het beste er van te maken en wel te zien waar het schip strand.\r\n\r\nD-day:\r\nHet is 03.00 uur als de wekker gaat. Ik wordt wakker met een zeiknatte zweetrand om mijn shirt. Kennelijk heb ik vannacht de laatste bacteriën eruit gezweet. De bakker heeft netjes het brood voor de deur achtergelaten, iets wat hij tot op heden iedere ochtend heeft gedaan. We ontbijten en ondanks, net als gisteravond, geen waar vreetfestijn kan zijn krijg ik genoeg binnen om me een goed gevoel te geven. Bij Simon is het allemaal net iets minder. Hij merkt zelf op dat het allemaal net 1 dag te vroeg voor hem komt en dat hij net 1 dag achter mij aanloopt. Om 3.45 verlaten we ons appartement en om 4.00 uur rijden we met de fietsen achterop de auto richting de start. Als we bij de rotonde in Bourg d’Oissans aankomen zien we net de vuurpijl afgeschoten worden. We zijn dus te laat voor de officiële start, maar we hebben de hele dag nog. Onze auto kunnen we 200 meter bij de rotonde parkeren een perfecte locatie. Na ons klaar te hebben gemaakt geven we mekaar een hand en wensen elkaar het allerbeste. Om 4.43 rijden we over de rotonde en wat we dan zien maakt me stil. Overal staan mensen te klappen, juichen en je aan te moedigen en de dag moet dan nog beginnen. Dit is werkelijk hartverwarmend.\r\n\r\n1e beklimming:\r\nAls we na het bruggetje de bocht om gaan en aan de eerste beklimming beginnen is het 1 lange sliert van rode lampjes omhoog. Zover je kan kijken zie je mensen de berg op fietsen het is 1 rood lint van fietsers. De bochten zijn uitgelicht met kaarsen die mensen hebben ontstoken voor hun geliefden die er niet meer zijn of die vechten tegen iets heel anders. Dit maakt me me stil en geeft me een brok in mijn keel. De beklimming gaat mooi regelmatig en in een nette tijd van 1 uur en 22 minuten. Zeker niet mijn toptijd, maar vandaag gaat het niet om toptijden. Vandaag gaat het om zoveel mogelijk beklimmingen. Op de top worden we opgevangen door Anja, Gerrieke en Dennis. Ze hebben warme dekens mee en dat is op zich prima om niet teveel af te koelen. We eten snel wat, komen even op adem en trekken warme kleren aan. Op de top is het rond het vriespunt en waar je met het op fietsen van een berg nog lekker warm wordt, koel je bij het afdalen alleen maar af. Bovendien moet je met al die haarspeldbochten behoorlijk goed kunnen remmen en dus warme handen hebben. Het mooie is dat als je omhoog fietst je echt uitkijkt naar de afdaling, maar als je eenmaal door die kou naar beneden rijd ben je blij als je weer mag klimmen. Eénmaal beneden zijn we helemaal verkleumd en koud. We kopen wat warme thee en als 2 ijsklompjes zitten we in de tent onszelf wat op te warmen. Nadat de thee op is ben ik verre van warm. Dan maar gewoon die berg op fietsen daar word je wel warm van.\r\n\r\n2e Beklimming:\r\nInmiddels is het helemaal licht geworden en fietsen we samen voor de 2e keer omhoog. We praten wat met mekaar en dollen wat met mensen die ook omhoog fietsen. Mijn hartslag kan ik redelijk laag houden en dit geeft me een goed gevoel. Ik rijd al wel in mijn lichtste verzet en heb dus niks meer over voor als het straks echt zwaar wordt, maar dat is even niet anders. We zien straks wel hoe we dat oplossen. Eigenlijk voelt alles wel goed aan. Alleen heb ik continu het gevoel dat ik een grote ballon in mijn maag en darmen heb zitten. Hierdoor heb ik moeite om veel te eten en te drinken. Verder gaat de de beklimming voorspoedig. Met een straf tempo rijd ik omhoog. Als ik even omkijk zie ik Simon niet meer. Hij zat de hele tijd in mijn wiel en ik had het idee dat hij goed kon volgen. Ik kijk verder naar beneden, maar ik zie hem nergens. Ik besluit om niet op hem te wachten aangezien hij overal kan zijn. Misschien is ie toch even gestopt of kan hij het tempo gewoon niet meer aan. Ik wacht boven wel, daar is een warme tent en dan hoef ik niet in de kou te gaan staan wachten en mijn ritme te onderbreken. Na 1 uur en 26 minuten kom ik voor de 2e keer boven. Weer wat eten en drinken en even op adem komen. 10 minuten later komt Simon ook binnen. Waar hij de eerste keer nog geel zag toen hij boven kwam ziet hij nu helemaal groen. (Shrek is er niks bij :)) Hij heeft net onder de top zijn hele maag leeg gekeerd in een plantenbak en hij staat nu te rillen als een rietje. Hij geeft aan dat het er voor hem op zit en dat ie niet verder kan. Samen met Anja gaat hij eerst naar de tent, maar Anja vertrouwd het niet helemaal en brengt hem toch even naar de medische post. Hier concludeert een dokter dat hij onderkoeld is en adviseert hem om niet verder te fietsen. Een vreselijke domper voor hem. Een half jaar keihard trainen en dan dit. Ik heb enorm met hem te doen. Zelf voel ik me nog wel goed genoeg voor op zijn minst een derde keer. Ik daal dus weer af naar beneden. Iets wat in het volledige licht eigenlijk best lekker gaat.\r\n\r\n3e beklimming:\r\nDe derde beklimming moet ik doen zonder mijn maatje, maar er zijn voldoende mensen waar ik lekker tegen aan kan ouwehoeren. De eerste helft van de beklimming gaat best lekker, maar na bocht 7 wordt het zwaarder. Ik begin wat last te krijgen van mijn hamstrings, maar erger nog is dat de ballon in mijn maag steeds groter lijkt te worden. Op zich is dat ook niet zo vreemd aangezien ik al een week lang niet normaal naar het toilet ben geweest. Ik neem me voor dat ook een 4e beklimming best moet gaan lukken, maar dan laat ik me eerst boven maar eens goed verzorgen. Op advies van Anja laat ik mijn zere hamstrings masseren en dit is echt heerlijk. Na de massage voelen ze weer als nieuw. Ook de zoute soep, die de inmiddels enigszins opgekrabbelde Simon me voor zet, heeft een positief effect. Na al dat zoete eten en drinken is een beetje extra zout een welkome afwisseling. Verder heeft een bezoek aan het toilet een positief effect op de ballon in mijn maag. Deze lijkt hierna eigenlijk helemaal verdwenen. Na een uurtje herstellen boven op de berg voel ik me weer helemaal het mannetje en besluit dat ik helemaal klaar ben om het er nog maar eens op te wagen. Ik trek weer warme kleren aan (ondanks de doorgebroken zon is het nog steeds maar 10 graden) en daal af naar beneden. Hier eet ik nog een energiereep en besluit om een extra bidon water mee te nemen. Alléén sportdrank begint me tegen te staan.\r\n\r\n4e beklimming:\r\nDe 4e beklimming is misschien wel de mooiste van allemaal. De zon is doorgebroken het is behaaglijk warm en arm en beenstukken kunnen dus achterwege blijven. Ik pedel rustig weer omhoog en geniet werkelijk van alles wat ik zie. Overal waar ik kijk zie ik mensen de berg op fietsen. De één fiets alsof het vanzelf gaat de ander heeft het zwaarder. Ook het publiek heeft er zin in gekregen nu de zon zich laat zien. In iedere bocht is een waar feest aan de gang. Overal klinkt opzwepende muziek en de mensen maken er een feestje van. Ik weet niet hoe vaak ik mijn naam wel niet heb horen roepen, maar het geeft je gewoon vleugels. In een straf tempo rijd ik omhoog en na 1 uur en 28 minuten sta ik weer bij onze teamgenoten. Jan en Adri zijn inmiddels voor de 3e keer boven gekomen en zijn vastbesloten een 4e keer te gaan. Zelf heb ik me tijdens de klim voorgenomen dat een 5e beklimming zeker mogelijk moet zijn en stiekem dacht ik ook aan een 6e keer. Boven verzorg ik me wederom goed. Ik neem nog wat soep die wederom uitstekend smaakt, vul mijn bidons met sportdrank en water, en laat zoveel mogelijk overtollige warme kleding achter. Dan stap ik op de fiets, graai nog een hand vol radijsjes mee (die vreemd genoeg grandioos smaken), en daal in een record tijd af.\r\n\r\n5e beklimming:\r\nVanaf het begin is de 5e beklimming zwaar. Het eerste, steilste stuk is dat niet zo vreemd, maar ook daarna merk ik dat het niet meer vanzelf gaat. Ik moet er nu echt voor knokken. Bij bocht 13 besluit ik om er even bij te gaan zitten en uit te rusten. Ik knoop een gesprek aan met wat mensen en neem dan het besluit dat het mooi is geweest. Deze 13 bochten ga ik nog wel halen, maar een 6e beklimming zit er onder deze omstandigheden simpelweg niet in. Met deze gedachte stap ik op mijn fiets en vecht me een weg verder omhoog. Ik merk dat ik geen verschil meer is tussen de steile en minder steile stukken. Het is allemaal gewoon zwaar. Ook mijn hamstrings beginnen steeds meer te protesteren en ik zit te wachten op het moment dat één van hen zal bezwijken en vol in de kramp gaat schieten, iets wat overigens niet gebeurd. Wel neem ik me voor om als ik thuis ben eens een onderzoek te gaan starten naar mijn houding op mijn fiets, want waar mijn hamstrings het uitzingen van de pijn voelen mijn kuiten en bovenbenen verbazingwekkend fris aan. In bocht 7 stop ik weer om even uit te blazen en wat te drinken. Het publiek is hier inmiddels begonnen aan de bitterballen, iets wat niet mag ontbreken bij een Hollands feestje. Ik bedank echter vriendelijk. Dan zie ik mijn oud-collega, Funs, voorbij fietsen. Ook hij stopt om even een praatje te maken met een bekende. Hij is inmiddels aan zijn 6e klim begonnen en herkend zich volledig in mijn doen en laten. Ook hij heeft vorig jaar meegedaan na een flinke buikgriep. We wensen mekaar succes en terwijl hij verder fietst besluit ik nog even op een massagetafel te gaan liggen om een wonder aan mijn zere hamstrings te laten geschieden. Helaas heeft het deze keer minder effect en voelt het na de massage niet echt veel beter. Jammer maar helaas. Dan maar met zere hamstrings omhoog, er zijn immers ergere dingen dan dat en ook dit gaat vanzelf wel weer over. Bochtje voor bochtje fiets ik verder en ik de tel nu elke bocht af. Met mij zijn overigens meerdere die dit doen en waar het niet meer vanzelf gaat. Sommige worden zelfs geduwd door hun dierbaren. Een prachtig fenomeen om waar te nemen. Na bocht 1 is het nog een klein stijl stukje en het lijkt een eeuwigheid voor ik hier overheen ben, maar ik kom er uiteindelijk overheen. Ik geef een ‘high five’ aan een malloot in een oranje leeuwenpak. (Hij zal de dag van zijn leven hebben gehad.) Dan door het tunneltje heen een stukje omhoog en dan door de laatste bocht. Hierna is het nog een klein stukje omhoog en dan gaat het naar beneden, een paar scherpe bochten naar de finish op naar het Palais du Sport. Kort besef ik me dat het erop zit dat dit het is en dat het erop zit. Ik pink een traan weg en rij de laatste bocht door, waar ik tegen een muur van juichende mensen aanrijd die iedere fietser onder luid gejuich naar binnen schreeuwt. Dit bezorgt je echt koude rillingen. Ik rijd de finish over met een brok in mijn keel en stap van mijn fiets af. Ik groet mijn verzorgers en geef aan dat ik even ergens rustig moet gaan uitpuffen. Dit doe ik uiteindelijk bij het medisch team waar ik rustig op krachten kom en weer warm wordt van een bekertje bouillon. Jan en Adri komen ook voor de 4e keer binnen, maar ik krijg er allemaal weinig van mee. Het kaarsje is helemaal opgebrand en ik voel me helemaal uitgewoond.\r\n\r\nThe day after:\r\nNadat ik weer wat op krachten ben gekomen heb ik samen met Simon de laatste afdaling gemaakt. We hebben snel de fietsen op de auto gegooid zijn terug gereden naar het appartement. Op de radio hoorde we dat het doel van 20 miljoen gehaald was en hier gaat nog wel wat bij komen. In ons appartement hebben we allebei een bad genomen een heerlijk broodje gegeten. Simon is daarna snel naar bed vertrokken en ik ben nadat de endorfine wat was afgezakt ook lekker gaan slapen. De volgende ochtend hebben we heerlijk ontbeten en de rest van de dag ben ik bezig geweest met dit verhaal. Het lichaam voelt beter dan verwacht. Natuurlijk heb ik spierpijn, maar dat gaat vanzelf wel over. Achteraf mag ik concluderen dat het goed is. Ik kwam hier om 6x die berg op te fietsen en dat is uiteindelijk 5x geworden. Om dit te bereiken heb ik 9,5 uur op de fiets gezeten. Langer dan ik ooit gedaan heb. Ik heb 144 kilometer gereden waarvan de helft tegen een gemiddelde stijgingspercentage van 10 procent. Totaal heb ik ruim 5500 hoogtemeters overbrugd. Dit alles met een gemiddelde van 15 km/h en om dit alles te bereiken heb ik ruim 9000 Kcal verbrand. Aan de ene kant kan ik dus heel rauwig zijn dat er geen 6e beklimming in heeft gezeten, maar een prestatie als hierboven heb ik nog nooit volbracht en dat nadat ik een week lang ziek ben geweest. Ik ben enorm tevreden met het resultaat. Het was een fantastische dag waar ik hele mooie dingen heb gezien. Mensen die zichzelf overtreffen en die ongelofelijke dingen hebben laten zien. En dat alles om zoveel mogelijk geld op te halen om het een ander dragelijker en beter te kunnen maken. Het geeft een geweldig gevoel om daar mijn steentje aan bij te hebben mogen dragen. Zullen we het morgen weer doen…….?!
Topprestatie hoor Richard en Simon, als ik jullie zag fietsen door het heuvelland hadden jullie net als ons de 6 keer gehaald. Volgend jaar herkansing?
Ondanks dat het allemaal niet gegaan is als jullie hadden verwacht mogen jullie beiden toch trots zijn op de geleverde prestatie.\r\nIkzelf had een doel van 5 keer en dat is 4 keer geworden wat achteraf het meest haalbare is voor mij.\r\nNamens Jan, Gerrieke, Dennis en Anja bedankt voor alles
hey jongens\r\n\r\nallereerst….voelen jullie je alweer wat beter??\r\nleuk om te lezen hoe jullie de berg hebben ervaren.\r\nhij is zwaar maar zeker zoals jullie boven hebben beschreven; “een tijd om nooit te vergeten”.\r\nAlle lof dat je na een buikgriep nog 5 x omhoog bent gegaan…want ik denk niet dat veel mensen je dat na doen.
verkeerde knopje dus hierbij het vervolg van het verhaal.\r\n\r\nOok alle lof voorSimon!! 2x terwijl je helemaal niet fit was..(echt een shrek).Een echte top prestatie. We moesten je echt naar de medische dienst sleuren want hij wilde eigenlijk niet opgeven.\r\n\r\nIk heb het ook weer als een hele mooie dag ervaren.. afgelopen jaar was ik alleen maar bezig met mijn eigen tour en dit jaar heb ik kunnen genieten van alles wat erbij komt kijken.\r\nMaar volgend jaar..7 juni staat ook weer in mijn agenda.\r\nIk ga zeker weer meedoen.\r\nMijn diploma is dan op zak…(eindelijk) dus dan heb ik weer alle tijd om me op het fietsen te richten.\r\nEn jullie???volgend jaar voor de 6? succes met alles… Ik begreep dat je vrouw zwanger was (richard)…ik wens jullie alle geluk met zijn drietjes!! geniet ervan\r\n\r\ngr Gerrieke en ook namens Dennis
Dag Richard en Simon,\r\n\r\nJullie zijn weer een ervaring rijker! Jammer van de buikgriepjes, dat konden jullie niet gebruiken! Desondanks nog 5x naar boven voor Richard getuigt van karakter. Simon had nog een paar dagen nodig gehad om op krachten te komen. Jullie hebben alles gegeven voor het goede doel! Proficiat! groetjes Bart en Gerda
Toppers!!!\r\nLeuk om het verslag te lezen.\r\nIk had het echt met jullie te doen, je wilt in topvorm zijn voor dit sportevent en dan buikgriep krijgen!!! Daar zit geen sporter op te wachten. Maar geweldig wat jullie gepresteerd hebben. Kei goed!! Het was een bijzondere en indrukkwekkende ervaring om als verzorgster voor Team4life daar aanwezig te zijn. \r\nJullie missie is zeker geslaagd.\r\nAnja
Hi Richard,\r\n\r\nKanjer! En dat na een buikgriep, helemaal tof!\r\nGroeten en tot ziens in Apeldoorn, dan neem ik weer cake mee!\r\n\r\nKitty